Svijet
03.03.2023.
13:45
BAHMUT je posljednji "SRPSKI grad" u kojem se vode borbe! NISTE ZNALI?
Izvor: Cafe.ba
0
Foto: Telegram
Istorija Bahmuta prije 18. vijeka je vrlo oskudna. U početku je to bila granična postaja koja će kasnije postati utvrđeni grad u drugoj polovinini 18.vijeka. Godine 1701. Petar I je naredio da se tvrđava u Bahmutu dogradi i da se susjedna sloboda (slobodno selo) Bahmut proglasi za grad.
Nova tvrđava je završena 1703. godine i u njoj je živjelo 170 ljudi. Petar je 1704. naredio nekim kozacima da se nasele kod rijeke Bahmutovke i iskopaju so. Broj stanovnika u Bahmutu se udvostručio, a grad je pripisan Izijumskom puku, provinciji Sloboda Ukrajina .
Od 1708. do 22. aprila 1725. Bahmut je bio dodijeljen Azovskoj guberniji . Dana 29. maja 1719. postao je administrativni centar Bahmutske provincije u okviru Azovske gubernije.
Od 1753. do 1764. bio je veliki grad Slaveno-Srbije , teritorije koju su naseljavali kolonisti iz Srbije i drugih srpskih krajeva sa današnjih područja Rumunije,Hrvatske i Mađarske!.
. Administrativni centar Slaveno-Srbije bio je Bahmut
Slaveno-Srbijom su direktno upravljali Ruski Senat i Vojni fakultet .
Doseljenici su na kraju formirali Bahmutski husarski puk 1764. Takođe 1764. Slaveno-Srbija je transformisana u Donjecki okraj Jekaterinoslavske gubernije (sada u Dnjepropetrovskoj oblasti , Ukrajina ).
Komandanti slavenosrpstva bili su pukovnici Rajko Depreradović i Jovan Šević. Ovi srpski pukovnici su vodili svoje vojnike u raznim ruskim vojnim pohodima; u vrijeme mira čuvali su pogranične oblasti, zajedno sa kozacima, slobodnim od upada drugih država.
Pokrajina je imala etnički raznoliko stanovništvo koje je uključivalo Srbe , Rumune i druge. Godine 1755. stanovništvo Slaveno-Srbije je brojalo 1.513 stanovnika (oba pola).
Godine 1756. u puku Jovana Ševića bilo je 38% Srba , 23% Rumuna i 22% ostalih.
Osnivači:
Slaveno-Srbijom su direktno upravljali Ruski Senat i Vojni fakultet .
Doseljenici su na kraju formirali Bahmutski husarski puk 1764. Takođe 1764. Slaveno-Srbija je transformisana u Donjecki okraj Jekaterinoslavske gubernije (sada u Dnjepropetrovskoj oblasti , Ukrajina ).
Komandanti slavenosrpstva bili su pukovnici Rajko Depreradović i Jovan Šević. Ovi srpski pukovnici su vodili svoje vojnike u raznim ruskim vojnim pohodima; u vrijeme mira čuvali su pogranične oblasti, zajedno sa kozacima, slobodnim od upada drugih država.
Pokrajina je imala etnički raznoliko stanovništvo koje je uključivalo Srbe , Rumune i druge. Godine 1755. stanovništvo Slaveno-Srbije je brojalo 1.513 stanovnika (oba pola).
Godine 1756. u puku Jovana Ševića bilo je 38% Srba , 23% Rumuna i 22% ostalih.
Osnivači:
Rajko Preradović (rus. Rodion (Rajko) Stepanovič Depreradovič, 1698[1]/1703—1764) Srbin, ruski general lajtant, jedan od osnivača srpske vojničke oblasti Slavjanoserbije, u Rusiji
Potiče iz srpske plemićke porodice Preradović koja je 12. marta 1722. godine dobila u Pešti ugarsko plemstvo. Zaslužio je to Stojan Preradović, a dobio ga od austrijskog vladara Karla VI. Stojan Preradović (ili Stefan) je bio tada oženjen Baunom (ili Paulom) Beli, sa kojom je imao tri sina, Rajka (ili Rikarda), Jovana (ili Joana), Aleksandra i kćerku Joanu. U zagradama su ovde stavljena (suprotno nego kao u tekstu povelje) njihova germanizovana imena. Ta porodica je koristila plemićki predikat de (alternativa: fon ili von), pa se javljaju kao de Preradović ili Depreradovič (po ruski).
Kao austrijski pukovnik Rajko Preradović je osumnjičen da nezakonito vrbuje Srbe graničare u korist ruske države, i zbog toga bio uhapšen 1751. godine u Beču, i držan izvjesno vrijeme u "štukhauzu".
Kada se dočepao slobode uz pomoć ruskog diplomate, spremio sa za put u Rusiju. Pasoš je dobio za izlazak iz zemlje 19. juna 1752. godine. Krenuli su u Rusiju, razdvojeni, dva visoka austrijska graničarska oficira Jovan Šević i Rajko Preradović, sa svojim saputnicima naseljenicima.
Kao austrijski pukovnik Rajko Preradović je osumnjičen da nezakonito vrbuje Srbe graničare u korist ruske države, i zbog toga bio uhapšen 1751. godine u Beču, i držan izvjesno vrijeme u "štukhauzu".
Kada se dočepao slobode uz pomoć ruskog diplomate, spremio sa za put u Rusiju. Pasoš je dobio za izlazak iz zemlje 19. juna 1752. godine. Krenuli su u Rusiju, razdvojeni, dva visoka austrijska graničarska oficira Jovan Šević i Rajko Preradović, sa svojim saputnicima naseljenicima.
Rajko je došao u Rusiju, u Kijev 6. novembra 1752. godine, kao austrijski graničarski potpukovnik. Bio je do tada komandant Slavonskog husarskog puka u Austriji. Doveo je sa sobom veću grupu oficira, graničara i njihovih članova porodice - njih 40, iz Slavonije i Srema.Preradović je po dolasku u Rusiju odbijao da bude pod komandom Jovana Horvata ili Jovana Ševića, jer je tvrdio da je bio "stariji od obojice po službi" u Austriji.
Tražio je Rajko posebnu privilegiju na svoje ime i drugu naseobinu. Ruski Senat u Moskvi mu je odobrio da ima sopstveni husarski puk, u istoj naseljeničkoj oblasti sa Ševićem. Naselili su Srbi, njegovi potčinjeni, stepske predjele uz poljsko-rusku granicu, gde su osnovali 10 rota (šanaca) u okviru njegovog husarskog puka. Ta oblast je nosila naziv 1753-1764. godine "Slavjanoserbija" ili "Slavenosrbija".
Preradović je u Rusiji postao ukazom od 23. maja 1753. godine general major, a visoke vojne činove tog ranga dobili su u Rusiji i njegovi potomci: sin Ivan general major, sin Georgije general major (rođ. 1728/1729), sin Aleksej brigadir (rođ. 1737), unuk Nikolaj Ivanovič Depreradovič (1767-1843) general od kavaljerije (konjice), unuk Leontije Ivanovič Depreradovič (1766-1844) general major.[21] Od srodnika Depreradovića pominju se još dalji potomci: praunuci Mihail Nikolajevič Depreradovič general major i Nikolaj Nikolajevič Depreradovič general major, te čukun-unuk Fedor Mihailovič Depreradović general major.
Jovan Šević ili Ivan Šević ( srpska ćirilica : Jovan Šević , ruski : Ivan Egorovič Ševič ; umro oko 1764 ) je bio vojni oficir srpskog porijekla iz 18. vijeka .
Došao je do čina potpukovnika u srpskim milicijama u Pomorišju , zatim u Vojnoj krajini Habzburške monarhije . Kada je postalo očigledno da će privilegije date srpskim milicionerima biti smanjene ili potpuno ukinute poslije Pomorišja i Potisjaizgubili pogranični status, Šević je 1750. napustio habzburšku vojnu službu i preselio se u Rusiju . Krajem 1752. predvodi drugi talas kolonista koji su se doselili iz Pomorišja, Potisja i Slavonije u Rusko carstvo (današnja Ukrajina ) gdje su početkom 1753. godine naselili novoosnovanu administrativnu oblast Slaveno-Srbiju
Došao je do čina potpukovnika u srpskim milicijama u Pomorišju , zatim u Vojnoj krajini Habzburške monarhije . Kada je postalo očigledno da će privilegije date srpskim milicionerima biti smanjene ili potpuno ukinute poslije Pomorišja i Potisjaizgubili pogranični status, Šević je 1750. napustio habzburšku vojnu službu i preselio se u Rusiju . Krajem 1752. predvodi drugi talas kolonista koji su se doselili iz Pomorišja, Potisja i Slavonije u Rusko carstvo (današnja Ukrajina ) gdje su početkom 1753. godine naselili novoosnovanu administrativnu oblast Slaveno-Srbiju
Da bi mu omogućio da regrutuje još svojih kolega oficira, Ševića je ruska carica Elizabeta unaprijedila u čin generala . Komandovao je srpskim husarskim pukom koji su činili kolonisti koje je doveo u Rusiju. Poslije Ševićeve smrti, slavensko-srbija je raspala, a mnogi njegovi potomci su postali ugledni vojni oficiri u Ruskoj carskoj vojsci. Vremenom su se svi srpski kolonisti asimilirali. Seobu koju je predvodio Šević opisao je Miloš Crnjanski u svom najznačajnijem djelu, romanu Seobe
Šević je bio među srpskim vojnim starješinama koji su vodili oko 3.000 srpskih porodica koje su se iselile u region duž rijeke Donec .
Grupa koju je predvodio Šević bila je druga grupa srpskih emigranata u Ruskom carstvu.
Prva grupa je naselila region koji se neko vrijeme zvao Nova Srbija . Druga grupa, predvođena Ševićem, naselila je teritoriju koju su nazvali Slavo-Srbija . Ovaj naziv je prvobitno predložio Šević.
Šević je bio među srpskim vojnim starješinama koji su vodili oko 3.000 srpskih porodica koje su se iselile u region duž rijeke Donec .
Grupa koju je predvodio Šević bila je druga grupa srpskih emigranata u Ruskom carstvu.
Prva grupa je naselila region koji se neko vrijeme zvao Nova Srbija . Druga grupa, predvođena Ševićem, naselila je teritoriju koju su nazvali Slavo-Srbija . Ovaj naziv je prvobitno predložio Šević.
Pomorišje su napustili septembra 1752. i stigli u Kijev u decembru 1752. Tu su dobili uputstvo da nasele Novu Srbiju kojom upravlja Jovan Horvat ..
Oni su to odbili i Šević je u pratnji Rajka Preradovića , pukovnika Slavonskog husarskog puka, otišao u Sankt Peterburg gde su podnijeli molbu Praviteljstvujuščem senatu da im se dozvoli naseljavanje druge teritorije, odvojene od Nove Srbije. Ruska carica Jelisaveta je 17. maja 1753. godine potpisala odluku da se kolonistima iz Pomorišja na čelu sa Ševićem dozvoli naseljavanje teritorije između Bahmuta i Luganska .
Oni su to odbili i Šević je u pratnji Rajka Preradovića , pukovnika Slavonskog husarskog puka, otišao u Sankt Peterburg gde su podnijeli molbu Praviteljstvujuščem senatu da im se dozvoli naseljavanje druge teritorije, odvojene od Nove Srbije. Ruska carica Jelisaveta je 17. maja 1753. godine potpisala odluku da se kolonistima iz Pomorišja na čelu sa Ševićem dozvoli naseljavanje teritorije između Bahmuta i Luganska .
Novu Srbiju su osnovali i naselili srpski kolonisti, dok su kolonisti u Slavo-Srbiji, pored srpske većine, bili ljudi druge nacionalnosti, kao što su Bugari , Arumuni, Vlasi i Grci . Horvat je pokušao da ubjedi ljude koje je Šević doveo u Slavo-Srbiju da se presele u njegovu Novu Srbiju, ali su njegovi pokušaji propali i samo se mali broj ljudi kretao malim čamcima da pluta nizvodno Dnjeprom .
Šević i njegovi ljudi bili su uključeni u srpski husarski puk. Tokom rata su se borili u vojsci Ruske imperije, dok su u mirnodopskim vremenima obrađivali zemlju. Srpski husarski puk učestvovao je u Sedmogodišnjem ratu , zajedno sa pukovima iz Nove Srbije, pod komandom Stepana Fjodoroviča Aprakšina . Kozaci nisu prihvatali nove naseljenike tako dobro kao njihova vlada. Zabilježeno je da su vršili prepade u Novu Srbiju i Slaveno-Srbiju i da su u jednom od tih prepada ukrali konje Jovana Ševića.
Prema savremenim pričama, zemlja koju su naseljavali Šević i drugi srpski vojnici bila je obrađivana i cvjetala. Slavo-Srbija je raspala 1764. godine, što se po nekim autorima dogodilo ubrzo nakon Ševićeve smrti.
Prema savremenim pričama, zemlja koju su naseljavali Šević i drugi srpski vojnici bila je obrađivana i cvjetala. Slavo-Srbija je raspala 1764. godine, što se po nekim autorima dogodilo ubrzo nakon Ševićeve smrti.