Željeli su da budu u timu popularnog Krleta, da se “ogrebu” za dio slave i postanu “važni” tako što su se uslikali, razgovarali, sjedili ili pili kafu s Krstajićem, većini je imponovala i činjenica što su mogli da sjede u Upravnom odboru kluba uz predsjednika kojem su se kao igraču svi nekada divili. Krenulo je bijeljinsko izlaženje iz fudbalske provincije i anonimonosti!

Krstajić je zatekao katastrofu u klubu, na svim nivoima, posebno takmičarskom jer je Radnik na polusezoni premijerligaškog takmičenja u sezoni 2014/15. zauzimao pretposljednje 15. mjesto sa skromnim učinkom od samo dvije pobjede, četiri remija i čak devet poraza sa gol razlikom 11:25. 

Uslijedilo je proljeće takmičarske konsolidacije pa se Radnik spasao od ispadanja osvojivši na kraju sezone desetu poziciju sa sedam pobjeda, deset remija i trinaest poraza uz gol-diferenciju 29:39.

Sljedeće sezone kada se Premijer liga skraćivala na dvanaest klubova Bijeljinci su zauzeli sedmo mjesto, bili najboljeplasirani klub iz Republike Srpske i jedini koji je ostao iznad linije opstanka. U ljeto 2016. godine u finalu Kupa BiH pobijeđena je tuzlanska Sloboda (1:1, 3:0) i osvojen je prvi pehar na nivou zajedničkih takmičenja. 

Ispisana je i istorija, Bijeljinci su ostvarili premijerni plasman na međunarodnu fudbalsku scenu, kvalifikacije UEFA Evropske lige. Tada su igrali sa bugarskim Beroeom. Sa trofejom se, brže-bolje, uslikao i gradonačelnik Mićo Mićić jer je na račun uspjeha Radnika “pokupio” velike i značajne političke poene za izbore naredne jeseni.

Uslijedile su godine uspona i stabilizacije kluba, Radnik je igrao zapaženu ulogu na fudbalskoj sceni BiH, bio vječito u vrhu, postao opasan rival i najvakvalitetnijim ekipama, da li kod kuće ili u gostima, nepoželjan protivnik. 

U prošloj 2018/19. sezone Bijeljinci su osvajanjem petog mjesta ostvarili i drugi izlazak u Evropu, nastupavši u istom takmičenju. Igrali su protiv slovačkog Spartaka iz Trnave. Već tada su se osjetile trzavice na relaciji gradonačelnik Mićo Mićić – predsjednik kluba Mladen Krstajić.

Nastupio je period kada je Grad Bijeljina “zavrnuo slavinu” klubu, Radnik se snalazio, preživljavao, Krstajić se sa najbližim saradnicima borio koliko je mogao, sve do ostavke krajem prošle kalendarske godine. 

Uvidjevši da je klub ostavljen bez podrške, smatrajući da ima moralnu obavezu u teškom periodu haranja koronavirusa, povukao je tu ostavku, ali su fudbalski radnici koji su do juče bili s Krstajićem “okrenuli ploču”. Na “prepad” je sazvana sjednica Skupštine kluba kada su nadležne institucije Republike Srpske donijele niz mjera u borbi sa “laboratorijskom nemani”, između ostalog bila je i na snazi mjera masovnog okupljanja. 

To nije smetalo delegatima da se okupe u Gradskoj upravi Bijeljina i smjene Krstajića bez njegovog prisustva jer nije mogao da dođe iz Srbije zbog nemogućnosti kretanja i samoizolacije usljed koronavirusa.

Svi su licemjerno laskali Mladenu Krstajiću, ali su podigli ruke protiv njega i izabrali Predraga Perkovića za novog predsjednika, imenovan je i novi upravni odbor koji je odmah počeo da se raspada. Demant da je u novoj upravi Radnika javnosti je poslao Slaven Ristić, dok su Nenad Lalić, Miloš Stevanović i Slobodan Lovrić najavili sličan scenario… 

Dakle, od starta sve je nakaradno, ne samo u smjeni Krstajića, već u “novom vremenu” koje je trebalo da nastupi. Novi predsjednik Predrag Perković i prvi čovjek Skupštine Predrag Jović nisu bili previše iznenađeni novonastalom situacijom.

Prvo, da li je u ovoj i ovakvoj situaciji bila potrebna sjednica Skupštine u specijalnim uslovima? Drugo, priča o dobijanju licence je samo paravan onih kojima se žurilo da eliminišu Krstajića jer će FS BiH od UEFA dobiti posebna uputstva za klubove i licenciranje, samim tim i rokove, pa se postavlja pitanje što se “spinovala” javnost? Treće, nemoralno je i nekulturno raspravljati o čovjeku koji tu nije prisutan i koji nije imao priliku da podnese izvještaj Skupštini? Na kraju, četvrto, da li su svi oni koji su uz Mladena Krstajića izašli iz anonimnosti u fudbalskoj Bijeljini njegovom smjenom željeli da se dokapaju još jednog “parčeta slave”, ovaj put kao akteri famozne sjednice. Skupštine sa maskama na licu i rukavicama na rukama. 

Elem, Mladen Krstajić je kao kolovođu i organizatora njegove smjene proglasio gradonačelnika Miću Mićića, a onda su dva Predraga, Perković i Jović brže-bolje počeli da objašavaju situaciju s činjenicama koje uglavnom “ne piju vode”. 

Bolji poznavaoci prilika u Bijeljini ističu da je u svemu ovome umiješan i Milorad Sofrenić, potpredsjendik FS BiH koji je u Krstajiću vidio “veliku konkurenciju” za predstojeće izbore kako na nivou FS Republike Srpske, tako i “krovnog” Saveza. 

Pred Fudbalskim klubom Radnik je težak period velikih iskušenja bez Mladena Krstajića koji je, za pet godina, od prosječnog kluba i “ruralnih fudbalskih resursa” kako u infrastrukturi tako i ljudstvu, napravio bijeljinskog premijerligaša kao kolektiv s pozitivnim i prepoznatljivim manirima, odnosno evropskim imidžom. 

Svo stečeno iskustvo iz Evrope, velikih klubova i reprezentacije popularni Krle je donio i primjenio u Bijeljini. Sada će Radnik da vode oni koji su to isto iskustvo sakupljali slikajući se i dodirujući Krstajića, jer misle da se znanje, umijeće i iskustvo mogu prenijeti na taj način! Pa nije fudbal koronavirus da se prenosi dodirima i socijalnim kontaktima.

Mladen Krstajić, koji je inače ambasador fudbala sa oreolom dobijenim na posljednjem “Danu fudala Republike Srpske” u hotelu “Bosna” u Banjaluci, u Bijeljini je postavio visoko letvicu fudbalskih parametara!

Komentar: B.Maksimović