Ostali sportovi
11.11.2021.
14:16
Rvači iz Maroka nestali po dolasku u Srbiju
Izvor: RSE
0
Foto: RSE/Reuters
Dvojica mladih sportista iz Maroka iskoristili su učešće na nedavnom Svjetskom prvenstvu u Srbiji da ilegalno napuste tu afričku zemlju.
Ovo je na svom Facebook-u objavio predsednik Rvačke federacije Maroka Fouad Meskout, navodeći da je slučaj prijavljen policiji u Srbiji i ambasadi Maroka u Beogradu.
Dvojica marokanskih rvača trebalo je da se takmiče na Svjetskom prvenstvu za rvače do 23 godine koje se u Beogradu održavalo od 1. do 7. novembra, a na kojem je učestvovalo više od 600 sportista iz 60 zemalja.
Kako su prenijeli marokanski mediji, čim je reprezentacija te zemlje sletila na beogradski aerodrom, rvači su nestali bez traga.
Predsednik Rvačke federacije Maroka je naveo da "iza bjekstva dvojice rvača u Srbiji stoji kriminalna mreža specijalizovana za ilegalne imigracije".
Iz Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije nisu odgovorili na pitanja Radija Slobodna Evropa (RSE) da li je poznato gdje se sportisti trenutno nalaze, niti da li su još uvijek na teritoriji Srbije.
Odgovori nisu stigli ni iz ambasade Maroka u Srbiji, niti od organizatora takmičenja u Beogradu.
Kako RSE nezvanično saznaje, sportisti nisu zatražili azil u Srbiji.
Ovo je jedan u nizu primjera kako marokanski sportisti koriste učešće na međunarodnim takmičenjima u državama za koje im je, poput Srbije potrebna viza, da napuste zemlju porijekla.
Zašto sporisti napuštaju Maroko?
Marokanski sportisti i aktivisti su, kako prenose tamošnji mediji, u više navrata poručivali da je sportski sistem u Maroku nerazvijen i da ne obezbjeđuje neophodnu podršku mladim sportistima da razvijaju svoje vještine.
Ovo, međutim, nisu razlozi zbog kojih se može tražiti i dobiti međunarodna zaštita, kaže za RSE Vladimir Petronijević iz nevladine Grupe 484 koja se bavi izbjeglicama i migrantima.
"To što vi nemate uslove kao sportista ili ste siromašni ili niste zadovoljni svojim ekonomskim statusom, po pravilu nisu konvencijski razlozi za dobijanje izbjegličke zaštite. Ipak, velika ekonomska disproporcija u svijetu između onih koji su razvijeni i onih koji zaostaju, pokreće ljude da traže način da žive bolje", rekao je Petronijević i dodao da svaki od slučajeva mora individualno da se ispita.
On je podsjetio da je Srbija, kao i čitav Zapadni Balkan, zbog geografskog položaja područje preko kojeg se ljudi kreću ka krajnjim destinacijama - zemljama Evropske unije.
Dvojica rvača pridružili su se dugoj listi sportista koji su pobjegli iz Maroka u potrazi za boljom budućnošću.
U septembru ove godine, trojica odbojkaša nacionalnog tima nestali su po dolasku na aerodrom u Italiji, gdje je trebalo da učestvuju na Svjetskom prvenstvu, prenijeli su marokanski mediji.
Odbojkaški savez te zemlje saopštio je da su sportisti, sa pasošima, iskoristili trenutak da se iskradu kada se delegacija te zemlje ukrcavala na let Milano - Sardinija.
Slično se, kako prenose mediji, dogodilo i u aprilu kada su dvojica boksera nestala po dolasku u Poljsku gdje je trebalo da učestvuju na AIBA omladinskom Svjetskom prvenstvu.
Najpoznatiji je slučaj marokanskog šampiona u tekvondou Anouara Boukharse, koji je u oktobru 2019. godine pobjegao iz zemlje na Kanarska ostrva, a svoje migrantsko putovanje u Španiju dokumentovao je video snimkom koji je postao viralan na društvenim mrežama.
Na snimku se vidi Boukharsa na čamcu kako baca medalju u more uz poruku: "Beskorisna je".
On je po dolasku u Španiju izjavio da je sa tridesetak migranata iz regiona Safi (južni Maroko), četiri dana čamcem putovao do ostrva Lanzarote (Kanarska ostrva), navodeći da se u svojoj zemlji osjećao "potlačenim" i da njegova sportska karijera "nije imala nikakav značaj", pišu marokanski mediji.
Boukharsa, koji je predstavljao Maroko na mnogobrojnim regionalnim, nacionalnim i međunarodnim takmičenjima, nastavio je karijeru u Španiji. Manje od dva mjeseca od dolaska u tu zemlju, društvene mreže i mediji su, uz njegovu sliku na legitimaciji, objavili kako učestvuje na takmičenju španskog nacionalnog kluba u tekvondou.
Marokanski sportisti, kako pišu lokalni mediji, često nisu obezbijeđeni nakon što završe karijeru ili zadobiju povrede i većina njih prinuđena je da traži druge poslove kako bi preživili.
Međunarodna takmičenja kao izlaz za sportiste
"Sportisti su i ranije koristili mogućnosti napuštanja teritorije svojih zemalja da bi tražili odgovarajuću vrstu zaštite. To je bilo i u vreme Hladnog rata. Mnogi sportisti koji dolaze na različita takmičenja spadaju u onu kategoriju ljudi čija prava mogu biti ugrožena na način da osećaju opravdani strah i da zavređuju međunarodnu pažnju", rekao je Vladimir Petronijević.
Među poslednjima je primer beloruske sprinterke Kristine Timanovskaje koja je u avgustu odbila da ode kući sa Olimpijskih igara u Japanu zbog straha da će biti suočena sa kaznom autoritarne vlasti Aleksandra Lukašenka u Minsku. Timanovskaja je sa Olimpijade otputovala u Poljsku, koja joj je odobrila humanitarnu vizu.
Još nekoliko beloruskih sportista, koji su učestvovali na Olimpijskim igrama u Tokiju odlučili su da se ne vrate kući. Sedmobojka Jana Maksimava rekla je da su ona i njen suprug odlučili da ostanu u Nemačkoj sa detetom jer se u Belorusiji nastavljaju suzbijanja prodemokratskih grupa i vladinih kritičara.
Dizač tegova iz Ugande Julijus Sekitoleko je tokom Olimpijade 2021. nestao iz baze olimpijaca te zemlje ostavljajući poruku "da ne želi da se vrati u Ugandu i da želi da radi u Japanu". Razlog su teški uslovi za život u toj afričkoj državi. Policija ga je pronašla nekoliko dana kasnije u gradu Jokaiči, 40 kilometara od Nagoje.
Olimpijka iz Avganistana dobijala je 2008. godine pretnje smrću zbog pokušaja da kao žena učestvuje na igrama. Nešto više od mesec dana pre početka Olimpijade, Mehbobu Ahdjar je nestala iz pripremnog kampa svoje reprezemntacije i pobegla u Norvešku da bi zatražila azil.
U daljoj prošlosti poznat je slučaj rumunske gimnastičarke, osvajačice pet zlatnih olimpijskih medalja, Nadie Comaneci. Ona je 1981. godine, za vreme turneje po Sjedinjenjim Američkim Državama (SAD) tražila azil u toj zemlji. Po povratku u Rumuniju, Comaneci je stavljena pod prismotru tadašnjeg režima Nicolae Ceausescua i zabranjena su joj putovanja van zemlje.
U novembru 1989. godine, nekoliko nedelja pre revolucije i svrgavanja Ceausescuovog režima, Comaneci je sa grupom državljana pobegla iz Rumunije i dobila dozvolu za boravištem u SAD, a 2001. godine i američko državljanstvo.
U nekadašnjem Sojvetskom savezu, sportisti su spadali među retke pojedince kojima je bilo dozvoljeno da putuju van zemlje.
Tako je šahovski velemajstor Viktor Kročnoj, kojeg su vlasti u domovini optuživale za antisovjetsko delovanje, 1976. godine po završetku turnira u Amsterdamu, zatražio politički azil u Holandiji. Ubrzo je prešao da živi u Švajcarsku i dobio državljanstvo te zemlje u kojoj je i umro 2016. godine.
Bračni par Ljudmila Belousova i Oleg Protopov koji su 1964. osvojili prvo zlato u istoriji sovjetskog umetničkog klizanja su tokom turneje 1979. takođe ostali u Švajcarskoj i zatražili politički azil.
Olimpijski i svetski šampion u hokeju Aleksandar Mogiljni je 1989. godine dobio politički azil i radnu dozvolu u SAD.
Zašto ljudi bježe iz Maroka?
Polovinom maja ove godine, Španija je vratila u Maroko 2.700 migranata od oko 6.000 njih koji su iz primorskih gradova i sa planinskog istoka zemlje stigli do španske enklave Ceuta u sklopu masovnog pokušaja da preplivaju more ili pređu ograde od bodljikave žice kako bi ušli u Španiju i dobili šansu za novi život.
Među migrantima je bilo i oko 1.000 dece, a jedna osoba umrla je u pokušaju da stigne do odredišta.
Španska enklava Ceuta i obližnja Melilla na severnoj obali Maroka već dugo su magnet za afričke migrante koji pokušavaju da dođu do Evrope u potrazi za boljim životom. Stotine njih svake godine preskaču zidove nasipa, plivaju i skrivaju se kako bi stigli u enklave.
"Maroko predstavlja zemlju koja ima tradicionalni sistem, i ta vrsta individualnih, pa i kolektivnih potreba koje su nekada izazvane ekonomskim razlozima, a nekada potrebom zaštite, jesu moguće u zemljama kao što je Maroko", navodi Vladimir Petronijević iz Grupe 484.
Većinu od oko 35 miliona stanovnika ove države na severozapadu Afrike čine Arapi i Berberi ili mešavina Arapa i Berbera.
Novi ustav kojim su mnoga ovlašćenja kralja preneta na parlament i vladu usvojen je 2011. godine, ali odluke u ključnim oblastima i dalje dolaze na inicijativu kralja Muhameda VI.
Na parlamentarnim izborima početkom septembra 2021, umerena islamistička partija koja je deceniju bila na vlasti doživela je poraz, a najviše glasova osvojile su dve stranke koje imaju bliske veze s monarhom.
Težak poraz islamističke Partije pravde i razvoja (PJD) usledio je pošto su se birači frustrirani zbog nezaposlenosti i korupcije okrenuli strankama bliskim kraljevoj palati, ocenio je Bloomberg.
PJD je kritikovana jer nije uspela da reši problem nejednakosti i oživi ekonomiju u Maroku, koja je 2020. godine imala pad od šest odsto.
U izveštaju američkog State depatmenta o stanju ljudskih prava u Maroku u 2020. godini ukazuje se na mučenja ljudi od strane nekih pripadnika snaga bezbednosti, "iako je vlada osudila takvu praksu i uložila napore da istraži i odgovori na sve prijave".
Dodaje se i da je bilo navoda o političkim zatvorenicima, ozbiljnih ograničenja slobode izražavanja, uključujući kriminalizaciju sadržaja koji kritikuju islam i monarhiju, te značajnog ometanja slobode okupljanja i korupcije.
Prema izveštaju međunarodne organizacije za ljudska prava Amnesty International za 2020, vlasti Maroka su na pandemiju korona virusa odgovorile uredbom koja je ograničavala slobode i korišćena je za krivični progon ljudi.
U izveštaju se navodi da su branitelji ljudskih prava u toj zemlji i dalje zastrašivani, maltretirani i hapšeni zbog izražavanja mišljenja.
Žene se, kako se navodi, i dalje suočavaju sa diskriminacijom, seksualnim i drugim rodno zasnovanim nasiljem. LGBT osobe su u Maroku kriminalizovane.